Latheran

Spis zwierząt w krainie Latheran i miejsca ich występowania

1. Tereny północne

Wilk polarny
Wilk polarny jest jednym z niewielu zwierząt zamieszkujących surowe tereny północne. Jego sierść jest niezwykle gruba i ciepła, a zabicie jednego osobnika daje ponad 3 jej płaty, kły tego zwierzęcia są bardzo wartościowe i cenione na Latheranie. Poluje na dziki i jelenie.

Niedźwiedź biały
Niedźwiedź biały jest zwierzęciem humorzastym i agresywnym, nie trudno o wprowadzenie go w gniew.
Mieszka na terenach północnych i jest o wiele groźniejszy od bytujących tam wilków, trudniej go zabić. Jego futro jest twarde i gęste, ale również grube i niezwykle ciepłe, z jego pazurów można zrobić ostrze włóczni, a z odpowiednio wyprofilowanych kłów - sztylety.

Dzik śnieżny
Dzik śnieżny jest niewielkich rozmiarów, ale nie oznacza to, że jest bezbronny. Ma dwa długie kły wystające z pyska, a gdy zaszarżuje, staje się niezwykle szybki i zwrotny. Jego sierść jest krótka i szorstka, ale jego mięso jest jednym z najzdrowszych w krainie.

Jeleń długowłosy
Jeleni w krainie jest dużo, a zależnie od tego na jakim terenie są spotykane, tak się różnią. Jelenie długowłose spotykane na terenach północnych mają grubszą sierść i przede wszystkim jest ona dłuższa od sierści jeleni zamieszkujących tereny cieplejsze. Gromadzą się stadami w którym zawsze znajduje się jeden, masywny samiec z ogromnym porożem. Wraz z upolowaniem dorosłego jelenia można dostać od 3 do 4 płatów wytrzymałej skóry.

Renifer
Oprócz jelenia długowłosego na terenach północnych żyje jeszcze jeden przedstawiciel jeleniowatych - renifer. Renifery są nieco bardziej masywne od jeleni długowłosych i mają najczęściej srebrną sierść. Ich poroże jest niezwykle okazałe i różni się od poroża jelenia długowłosego, bowiem poroże reniferów jest półkoliście zakrzywione i zakończone rozgałęzieniami. Z ich skóry można zrobić ciepłą wykładzinę bądź koc, gdyż ich skóra nie jest tak wytrzymała i rozciągliwa jak sierść jelenia.

Rosomak
Krępe, nieco przypominające swoją postawą niedźwiedzia stworzenie, które obrało sobie za miejsce bytowania mroźne knieje na północy Latheranu. Tam, gdzie gąszcz zimnolubnej roślinności nie pozwoli się przedrzeć niedźwiedziom, tam królują te niezbyt urodziwe stworzenia. Rosomaki są samotnikami, jedynie podczas godów odbywających się jedynie podczas ciepłego lata można zauważyć te zwierzęta poruszające się w parach. Szczególnie cenne są ich kły i pazury, futro ich natomiast nie jest cenną zdobyczą - włosie ma twarde, pokryte izolującą je od zimna i wilgoci warstwą łoju.

Zając biały
Niewielkie zwierzę o śnieżnobiałej, miękkiej sierści, za wyjątkiem czarnych jak węgiel końcówek uszu. Zające te przemieszczają się rodzinnymi grupami liczącymi po kilkanaście osobników. Mioty są liczne, pojawiają się zwykle każdej wiosny, wieku dorosłego dożywa jednak niewielki odsetek młodych. Są ulubioną zdobyczą zarówno wielu drapieżników jak i myśliwych. Cenne jest ich mięso, z którego przyrządza się dystyngowane potrawy, a futro jest szczególnie lubiane przez bogate, kapryśne damy. Krąży też znany wśród gawiedzi zabobon, iż właśnie łapka, tudzież ogonek tych stworzeń, ususzony i przywiązany do końskiego siodła, chroni jeźdźca przed nieszczęściem.

2. Latające wyspy i skały

3. Wybrzeże Mokuhati

Wąż wodny
Niewiele jest stworzeń jednocześnie tak niepozornych i tak niebezpiecznych jak ta istota. Węże wodne lubują się szczególnie w miejscach, gdzie słodkie wody rzek łączą się ze słonymi. Wiele z nich można spotkać w okolicy ciepłych zatok i namorzynowych zarośli, gdzie różnorodność ofiar i temperatura tworzą idealne warunki dla mnożenia się tych gadzin. Choć są samotnikami, na czas rozrodu łączą się w większe grupy, aby łatwiej odnaleźć i dobrać partnera. W wodzie szalenie gibkie i wartkie, na lądzie ich mięśnie niewiele się zdają - wyrzucone na brzeg stają się bezbronne, mogąc jedynie czekać na powolną śmierć na słońcu. Jad tych węży jest na tyle silny, że medykom trudno uratować ukąszonego nieszczęśnika na czas.

4. Strefa płyt tektonicznych

5. Ruiny miast i plemion

6. Góry Viserys

7. Moczary

Gawial
Gadzina przywiązana do słodkowodnego środowiska mokradeł, nie przeszkadzają mu wszędobylskie owady, a na bagiennych terenach z łatwością odnajduje pożywienie, często skracając męki konającej w bagnisku lub ruchomych piaskach ofierze. Dostrzeżenie tego drapieżnika utrudnia jego maskujące, oliwkowozielone ubarwienie, a sam gawial woli spędzać czas pod powierzchnią akwenu, wystawiając tylko swój długi pysk zakończony bulwiastym nosem na powietrze. Skóra tego gada jest pożądanym na targach towarem, zdobycie jej jednak nie należy do łatwych zadań. Ciężko gawiala na bagniskach odnaleźć, a jeszcze ciężej upolować.

Nutria
Około półmetrowe na długość ciała stworzenie, przez nieuważnych łowców czasem mylone z bobrem. Z nim jednak wspólne ma tylko pochodzenie, ponieważ jest to sporej wielkości wodny gryzoń żywiący się roślinami. Podróżuje w niewielkich grupach liczących kilka osobników, osiedlając się w norach położonych niedaleko wody. Do niedawna bardzo cenione były futra tych zwierząt, zmieniająca się moda jednak sprawiła, że stały się o wiele rzadszym celem myśliwych niż kiedyś.

Bóbr
Zwierzę, które trudniej dostrzec aniżeli skutki jego bytowania. Bóbr, jak mało które stworzenie ingeruje w swoje środowisko, obalając sędziwe drzewa, budując olbrzymie żeremia, lub zmieniając poziom akwenów wedle swoich potrzeb. Zwykle nie prezentuje wartości dla myśliwych, dokonuje się jednak odstrzału tych zwierząt, jeśli zagrażają swoja działalnością okolicznym mieszkańcom. Mawia się też, że tłuszcz z ogona tych zwierząt pomaga w gojeniu się rozległych ran.

Czapla
Wysoki, długoszyi ptak brodzący pośród podmokłych obszarów w poszukiwaniu pożywienia. Zwierzęta te nie są przedmiotem polowań, są jednak pospolitym widokiem w okolicy bagien i moczarów. Najpospolitsze, bo szare ptaszyska z długimi, czarnymi piórami odchodzącymi ode łba, kontrastującymi z długim, pomarańczowożółtym dziobem są przyjemnym widokiem spragnionych odpoczynku i bliskości natury.  Z rzadka napotkać można okazy o purporowym upierzeniu, te jednak są o wiele bardziej płochliwe i nie ukazują się ludziom tak często.

Kotahar
Istoty łudząco podobne do krokodyli, jednak o wiele mniejszych rozmiarach. Nie sposób je jednak z nimi pomylić ze względu na grobne kolce na ciele oraz karmazynowe płetwy pomiędzy palcami u łap. Stworzenia te od setek lat żyją w zgodzie z innymi gatunkami, w tym z ludźmi. Nie odnotowano nigdy przypadku ataku tych zwierząt na gospodarstwa - żywią się zwykle owadami oraz żabim skrzekiem. Są jednak przywiązane do swego rewiru - samce rywalizują między sobą o miejsce do życia, im większe i obfitsze w pożywienie, tym łatwiem im o względy samic. Z tych przyczyn lepiej nie wchodzić im w drogę, a ich naturalne kryjówki najlepiej pozostawić w spokoju.

8. Płaszcz lasów i polan

Jenot
Jenot jest jedynym psowatym żyjącym na Latheranie, który zapada w sen zimowy. Stworzenie to, wielkości zazwyczaj sporego kota, spotkać można w lasach większej części krainy. O ile podczas ciepłych pór roku wygląda ono niepozornie, mało atrakcyjnie wręcz, o tyle, wraz z nastaniem zimy zwraca na siebie uwagę myśliwych. Jenoty, tuż przed zapadnięciem w sen zimowy, budują grubą powłokę sadła oraz ich zwyczajną, letnią szczecinę zastępuje bujne zimowe futro. Najlepszy okres polowań na te zwierzęta jest krótki, nie przekracza 3-4 tygodni.

Zając leśny
Płowy kuzyn białego zająca zamieszkującego daleką, zimną północ. Leśna odmiana tych zwierząt cechuje się nieco mniej bujną sierścią i brakiem czarnych końcówek uszu, przez co ich futro osiąga niższe ceny na rynku. Pod względem kulinarnym jednak prezentuje się zdecydowanie lepiej - żyjąc na lepszych, obfitszych w pożywienie terenach ma szansę urosnąć większy, oraz dorodniejszy. Jest to częsta zdobycz młodych lub samotnych wilków.

Gronostaj
Niewielki drapieżnik o długim, wijącym się ciele, pokrytym brązowym włosiem. Znienawidzony przez rolników i gawiedź, ponieważ z łatwością dobiera się do słabo chronionych kurników, przetrzebiając ich zawartość oraz kradnąc jaja. W zimie na obszarach, na których sięga śnieg jego futro przebarwia się na biały kolor, a ogon zyskuje czarną końcówkę. Zwykle pozyskuje się z niego własnie wtedy białe futra, istnieją jednak sympatycy gotowi oswoić te zwierzęta i trzymać je w swoich domach dla przyjemności.

Ostatnio edytowany przez Dementia (2014-07-13 12:42:29)