Część zalesionego obszaru, który nigdy nie został skażony ludzką działalnością, a rosnące w nim sędziwe okazy nie zaznały na sobie ostrzy ludzkich noży, czy pił. Roślinność jest tu wyjątkowo gęsta, broni samego serca Świętego Gaju, gdzie uchowały się olbrzymie drzewiaste paprocie, roztaczające wokół siebie chmury zarodników, oraz kilkudziesięciometrowe sekwoje, pamiętające wydarzenia z tysięcy lat wstecz. W te partie lasu dociera bardzo mało światła i panuje wieczny mrok, stwarzając dogodne warunki do życia cieniolubnym istotom. Z sędziwych dziupli i plątanin olbrzymich korzeni co rusz zerkają lśniące oczy tutejszych mieszkańców, często jeszcze nieznanych człowiekowi gatunków.